Ik ben dus van de ‘rhumb line’ afgeweken en naar het Oosten gaan varen, dit betekende ook dat de wind min of meer tegen ging staan en hier gaat ook de stroom een rol van betekenis spelen. Met andere woorden het was een zwaar stuk met soms echt veel wind, ik heb hier zelfs voor het eerst ooit met eenstormfok op gevaren. Het voordeel is dat het wat rustiger vaart maar een nadeel is dat de snelheid uit de boot is.
Het was een vermoeiend en zwaar stuk, ik heb daar overwogen om het op te geven. Het moeilijkste is de klappen die de boot krijgt, dat kan je je niet voorstellen, die zijn echt ongelooflijk. De boot wordt ongeveer tot aan de kiel uit hetwater getild en valt dan met een enorme klap tegen de nieuwe aanrollende golf. Het heb het gevoel dat elk moment de boel uit elkaar kan vallen of de mast breekt, en al die spanning gaat als het ware in je lijf zitten.
Maar het is gelukt, ik ben om het verkeersscheidingstelsel van D’ouessaint heen gevaren en toen ook weer met f*cking veel wind naar Falmouth. Snelheid rond de 9 a 10 knopen.
Ongeveer 1 mijl voor de entree van de haven ben ik overvallen door een ‘freakwave’ een hele hoge golf die opeens van de andere kant kwam en van de boot een onderzeeer maakte, dit terwijl ik net mijn hoofd in de kajuitingang stak om te kijken hoe ik de haven aan moest varen.
Heel erg vervelend… de sprayhood is afgebroken en viel achter mij neer, een ernorme bak water viel de kajuit in en toen me realiseerde wat er gebeurd was en omkeek zag ik dat mijn bakskist die achter in de boot staat in een soort klem verdwenen was!
Ongelooflijk! De kracht van het water heb ik nooit eerder zo ervaren.
Ik stont de trillen op mijn benen…
En op dat moment belde de welkomscommisie via de marifoon om me te feliciteren mijn mijn resultaat, effe niet dus…
